تحقیق تاثیر روش و فناوری های جدید تدریس در آموزش و پرورش کشورها

در سطح کلان، آموزش و پرورش تحت تأثیر فشارهای سیاسی، فشارهای تکنولوژیکی، فشارهای اقتصادی و فشارهای اجتماعی قرار دارد. در نظر داشتن چهار پایه ی اصلی یادگیری که از طرف سازمان یونسکو مطرح گردیده است، یعنی: یادگیری برای دانستن، یادگیری برای انجام دادن، یادگیری برای زیستن و یادگیری برای همزیستی می تواند فشارهای مذکور را تقلیل دهد. فشارهای سیاسی بویژه در کشورهای در حال توسعه و توسعه نیافته تأثیرات تخریبی بیشتری داشته است. آموزش و پرورش که برای توسعه نیازمند محیطی آرام و دور از تشنج است، بواسطه ی جریانات سیاسی خدشه می پذیرد و نیرو و وقت محدود که آموزش و پرورش در اختیار دارد و باید در جهت اصلاحات صرف شود، متوجه ی تشنجات سیاسی می گردد.

از سوی دیگر منابع مادی کمیاب در کشورهای در حال توسعه، که فشار جمعیت جوان نیز در آنها مخاطره آمیز است، عمدتا در جهت توسعه ی کمی الزاما به توسعه کیفی نمی گردد و پدیده ی فارغ التحصیلان بیکار معضل دیگری است که می تواند فشارهای مطرح شده را تشدید نماید.

فشارهای اجتماعی از قبیل فقر، بیکاری، مفاسد اجتماعی، پدیده ی مهاجرت روستائیان و رشد شهرنشینی، اعتیاد، خانواده های از هم گسیخته نیز زمینه ی ارائه ی آموزش و پرورش مطلوب را تخریب می کند و آموزش و پرورش در آستانه ی هزاره ی سوم بار مسؤولیت عظیمی در احیای ارزش های اخلاقی در جهت کاهش موارد مذکور دارد. در اینجا لازم به یادآوری است که نقش معلم نه تنها آموزش است، بلکه آموزش توأم با پرورش است. پرورش انسان های والایی که زمینه ی فشارهای اجتماعی ویرانگر را کاهش دهد و راه زندگی در جامعه و همزیستی در خانواده را آموخته باشد. بنابراین معلم باید فلسفه ی ارزشی جامعه را درک نموده و در توسعه و تفهیم ارزش ها نقش مؤثر داشته باشد.

ویژگیهای آموزش و پرورش کارا و اثر بخش

حرکت به سوی عدم تمرکز می تواند به مثابه ی شیوه ای برای جلب مشارکت بیشتر مردم و بخش صنایع و مشاغل در تامین نیازمندی های مالی دستگاه تعلیم و تربیت باشد.

زمانی که اندیشه ی بنیادین نظام جدید مدیریت آموزشی به شکل شورایی مطرح شده است، نباید اجازه داد که معضلات و مشکلات آموزش و پرورش کشور که بیشتر از تنگناهای مالی و شیوه های مدیریت متمرکز آموزشی سرچشمه می گیرد، دوباره، چهره ی خود را نمایان سازند و اصل بنیادین تساوی در بهره مندی از امکانات آموزشی را مورد تهدید قرار دهند. برای حل این معضلات، ضروری است که دولت مردان و دست اندکاران دستگاه تعلیم و تربیت کشور با تصویب قوانین و تأمین سرمایه های لازم و بسط منابع مالی بیشتر و اعمال ساز و کار اداری عدم تمرکز در نظام آموزشی، از توانمندی های محلی و بومی بهره گیرند.

در این راستا جلب مشارکت عامه ی افراد باید در کلیه مؤلفه های مدیریتی، برنامه ریزی ، و تصمیم گیری آموزشی انجام گیرد و صرفاً به جنبه های مالی و فیزیکی مشارکت، محدود نشود.

جایگاه فراگیران در سیستم آموزشی

اغلب صاحب نظران، معلمان و مربیان با صراحت و شفافیت، حداقل در باورهای ذهنی، مدعی هستند که برنامه های موفق و مطلوب در نظام تعلیم و تربیت، از طریق مشارکت فعال فراگیران و دخالت مستقیم آنان به اجرا گذاشته می شوند. بنابراین، آنچه همگی بر آن اتفاق نظر دارند، حضور مخاطب اصلی در صحنه ی تعلیم و تربیت است، اما کیفیت حضور و چگونگی ازرش گذاری هر یک از این عناصر، محل اختلاف و منشأ بروز سلایق و سازوکارهای مختلف تربیتی است.

با تکیه بر مفهوم واژه ی تربیت و تحلیل این واژه ی استراتژیک، می توان وجه تمایز بین روش های متفاوت تربیتی را به وضوح تشخیص داد. این واژه که از نظر معنا و مفهوم و محتوا، بسیار پیچیده می باشد، می تواند نگاه ما را به نوع تربیت فراگیران تغییر دهد.